۱۳۹۰ اردیبهشت ۱۱, یکشنبه

چطور شد معماري و طراحي صنعتي نخواندم وقتي مي‌رفتم دانشگاه؟

هي مي‌پرسند ازم. قبلاً ها خودم هم هي مي‌پرسيدم از خودم. جواب ساده‌اي برايش پيدا كرده‌ام: دفعه‌ي اولم است كه زندگي مي‌كنم. وقتي كه ده سال پيش ديدم رتبه‌ام به هنرهاي زيبا كه سهل است، به هيچ‌كدام ديگر از دانشگاه‌هاي تهران نمي‌رسد و آن‌قدر خسته‌ام كه حالش را ندارم يك سال ديگر هم عذاب كنكور را تحمل كنم، عطايش را به لقايش بخشيدم. گفتم خب بگذار ببينيم چي داريم: رشته‌ي نسبتاً بااهميتي مي‌خوانم. به اندازه‌ي كافي باكلاس است. كار هست. خوب است. درس هم كه هميشه گه بوده، الان هم رويش. دوازده سال درس خواندم مي‌دانم ديگر. خودم را مقاديري جر مي‌دهم ليسانسه را مي‌گيرم. آيا من يك كارشناس شده‌ام؟ خير. بنده كار را از گا تشخيص نمي‌دهم. همه دارند مي‌روند خارج. آيا من مي‌خواهم بروم؟ خير. پس از آنجا كه همان‌طور كه گفتم كار خاصي هم نمي‌شناسم، تصميم مي‌گيرم تنها كاري كه بلدم را ادامه بدهم كه لابد حال هم بدهد: درس‌خواندن. از زجري كه مي‌كشم. بله. اين فكر كنم اسم يك كتابي است. از رنجي كه مي‌بريم. نمي‌دانم موضوعش چيست. لابد راجع به رنج يك عده‌اي است ديگر. فكر كنم كتاب مهم و معروفي باشد. ولي من آن‌طور خفن نيستم كه همه‌ي كتاب‌هاي مهم و معروف را خوانده باشم. لابد منظور نهاني‌ام اين است كه يك طور ديگري خفنم؟خير. خفن‌بودن به اعلام‌كردن نيست.
فكر مي‌كنم اگر فوق‌ليسانس بگيرم، گه خاصي مي‌شوم. راست مي‌كنم بگيرم. راست كردن همانا و گرفتن همان. ميزان پارگي و فرسودگي من در اين شش كلمه جمله‌ي قبلي به هيچ عنوان نمي‌گنجد. تمام مي‌شود. آيا من گه خاصي شده‌ام؟ خير. چي خوانده بودم؟ كور خوانده بودم. كارشناس ارشد شده‌ام؟ خير،‌ ولي لازم نيست همه اين را بدانند. كار هست؟ بله. مي‌روم سر كار. كار خوب است؟ خير. از زجري كه مي‌كشم. عيب ندارد همه همين‌طورند. كي كارش را دوست دارد كه من دومي‌اش؟ برو زجر مي‌كش مگو چيست زجر. بدبخت اين‌همه درس خواندي. بله. از درس خواندنم جايي كه قرار است دهان كسي پر يا بسته شود استفاده‌ي مبسوطي مي‌برم. مانند دهان مديرعامل، مسئول مصاحبه‌ي استخدام، همكلاسي‌هاي ان و چس قديمي،‌ دولت فخيمه‌ي كان + ادا (ماتحتي كه هي براي ما اطوار مي‌ريزد و ما مي‌خواهيم برويم تويش) تازگي‌ها هم در خبرنامه‌ي مهاجرت برايم نوشته‌اند كه در زمينه‌ي قشنگ و جذاب آي‌تي آدم مي‌خواهند و من تصميم گرفتم مثل يك پاپ‌كورن جلوي آفيسر بالا پايين بپرم و شكوفا بشوم و با صداي جيغ جيغي بگويم : من! من! من را ببينيد! من يك آي‌تي وُمن سوپرمن هستم. من را ببريد توي كان‌تان تا برايتان عصا را اژدها كنم. او مي‌گويد فكر نمي‌كند كه عصا و اژدها موارد مناسبي براي كان باشند، فلذا سر برگ چنار توافق مي‌كنيم. سپس او از من خوشش مي‌آيد و من را مي‌برد و من در دل به ريش و ميش وي خنده مي‌كنم و ايشالا كه وبلاگم را نمي‌خواند. هار هار هار.

بعضي وقت‌ها چه‌جوري است؟ بعضي وقت‌ها اين‌جوري است كه انسان در يك گهي به سر مي‌برد كه خودش هم حالي‌اش نيست. وقتي از آن گه آمد بيرون حالي‌اش مي‌شود كه كجا بوده. اين نوع گه از نوعي كه انسان مي‌داند كه در آن به سر مي‌برد، بدتر است. آيا خر حرف‌ها و پيشنهادها و خاطرات اغواكننده‌ي ملت مي‌شوم بروم دكترا بخوانم در فرنگ و حالش را ببرم و پولش را بگيرم؟ خير، خيلي غلط بكنم به دكترا اصلاً فكر كنم. آيا ادامه مي‌دهم به كارم؟ خير. چرا؟ دوست ندارم. همين. اشتباه كردم. اشتباه فكر مي‌كردم كه مي‌روم سر كار مثل همه و درست مي‌شود؛ خيلي خسته‌ام. چون از رشته‌‌ي گه به روز و جهاني‌ام (چيزي كه مامانم خيلي مي‌گفت البته منهاي گه) متنفرم و طبيعي است كه از كارش هم متنفر باشم. (البته اين باعث نمي‌شود كه وقتي تبريك روز مهندسي مي‌گيرم يك طور خوبيم نشود. شايد اين برمي‌گردد به عنفوان كودكيم كه دور و برم مهندس پهندس كم نبودند و لابد فكر مي‌كردم مهندسي شغل باحالي است و در انشاهاي خود مي‌نوشتم كه در آينده مي‌خواهم مهندس بشوم.) ولي ديگر فكر نمي‌كنم كه حيف اين‌همه زحمت. چون دفعه‌ي اولم است زندگي مي‌كنم. (اين شد دو بار كه گفتم)
شش ماه پيش كه تازه شروع كردم به خواندن طراحي داخلي، فكر مي‌كردم چقدر دير است، چقدر حيف شد، چقدر عقبم، چقدر پير شده‌ام. الان ديگر نه. بگذاريد با ذكر مثال بگويم. به يك مهماني خيلي شيكان پيكان رسمي دعوت شده‌ام، فكر مي‌كنم مجبورم بروم وگرنه طور بدي مي‌شود. چطور بدش را كاري نداريم. فرض كنيم مي‌خواهند آخر مهماني به همه جايزه‌اي، كاپ قهرماني‌اي چيزي بدهند.
خب؟ همه هم دارند مي‌روند به يك مهماني‌اي. پس من هم مي‌روم. پاشنه‌ي كفشم به قاعده‌ي يك وجب فيلي. لباسم تنگ و معذب. سلام و عليك‌ها و لبخندهاي مسخره با كساني كه تخمت نيست وجود داشته باشند يا نداشته باشند. چرا من اينجام؟ چه‌مي‌دانم لابد چون همان‌طور كه گفتم اگر نباشم طور بدي مي‌شود. من نمي‌دانم چرا بعضي‌ آدم‌ها وقتي خيلي خسته‌اند و يا وقت زيادي كفش پاشنه‌بلند پوشيده‌اند مي‌گويند پايشان را حس نمي‌كنند؟ به هر حال من به شدت هر دو پايم را حس مي‌كنم. دلم مي‌خواهد بروم خانه ولي مي‌ترسم اگر زود بروم طور بدي بشود و جايزه را نگيرم. مي‌مانم تا بعد از شام. در نتيجه ساعت‌ها در مهمانيه مي‌مانم. بي‌شرف‌ها جايزه هم نمي‌دهند. بعدش برمي‌گردم خانه. تصور كنيد لحظه‌ي درآوردن كفش‌ها را. اگر تا حالا كفش پاشنه‌بلند نپوشيده‌ايد پيشنهاد مي‌كنم حتماً بپوشيد و به اينجايتان كه رسيد درشان بياوريد ببينيد چه حالي مي‌دهد. حتي از جيش‌كردن با مثانه‌ي حاوي جيش اضافه بر سازمان هم بيشتر. لباس راحت و كفش راحت. چيزي كه دوست دارم بپوشم. اگر زودتر مي‌آمدم هم اينقدر از اين راحتي لذت مي‌بردم؟ اگر اصلاً نرفته بودم چه؟ خير فكر نمي‌كنم. آيا همه‌ش نمي‌ترسيدم طور بدي بشود؟ چرا فكر مي‌كنم.

آيا من پشيمان هستم؟ خير. چرا؟ چون هميشه سعي مي‌كنم كاري را بكنم كه بعداً پشيمان نشوم. يعني حتي اگر بعد به اين نتيجه برسم كه اگر يك كار ديگر مي‌كردم الان بهتر مي‌شد، باز هم پشيمان نمي‌شوم. چون در آن لحظه دلايل كافي براي آن كار داشته‌ام و بهترين انتخاب را به نظر خودم كرده‌ام. بابت اين از خودم متشكرم. اين الان يك تلقين نيست كه هي بخواهم به خودم بكنم كه ناراحت نباشم. واقعني است. آيا آن‌طور كه فكر مي‌كردم خسته و بي‌حوصله‌ام؟ خير. آيا اين‌هايي كه هي به من مي‌گويند حوصله داري دوباره بكوبي بروي ليسانس بخواني روي من تأثير منفي مي‌گذارند؟ خير. به جاييم نيست. چرا؟ بعد از نوزده سال درس‌خواندن، براي اولين بار از درسي كه مي‌خوانم لذت مي‌برم. حس خيلي جالبي است. من اگر چندهزار خط كُد مي‌زدم و ران مي‌كردم و ارور نمي‌داد چه كار مي‌كردم؟ آيا ذوق‌مرگ مي‌شدم؟ خير. مي‌گفتم تو اون روحت كه پدر منو درآوردي فلان‌فلان شده و مي‌رفتم يك چايي براي خودم مي‌ريختم كه در حال خوردنش فكر كنم براي كدهاي بعدي چه خاكي به سرم بريزم. ولي يك طراحي ساده آن هم روي كاغذ كه مي‌كنم (منظورم اين است كه بسيار در اول راه هستم)، از هر ذره‌ي كربن كه به كاغذم مي‌مالم لذت مي‌برم. بعد هي عين مامان‌ سوسكي كه قربان دست و پاي بلوري بچه‌اش مي‌رود بهش زل مي‌زنم و كيف مي‌كنم. بعد لاي كاغذ‌هاي گوشه‌ي اتاقم قايمش مي‌كنم و هر بار كه رد مي‌شوم هي مي‌روم نگاهش مي‌كنم. خسته نيستم. از خودم راضيم. از خودم خوشحالم. با خودم روشنم، لااقل از اين نظر كه مي‌دانم چه كار مي‌خواهم بكنم. اين براي كسي كه حدود ده سال از زندگي‌اش را خموده‌اي بوده كه نمي‌دانسته چه كاره مي‌خواهد بشود خيلي خوب است.

چقدر نوشتم!

۱۸ نظر:

نگار گفت...

cheghad khoshalam ke ba khodet inghad roo rasty, shayad 90% emoon alan hamin heso darim, ama ba fekre inke chare ey nadarim bishtar too ye hamoon sharayete gohemoon foroo mirim. har kari doos dari bokon, hatta age 60 sal eshtebah karde bashi

zeynab گفت...

bebin man alan hamoon jayiam ke to tarif kardi. albate ba Memari!!
roozaye aval,mahaye aval,salaye aval bet kheili khosh migzare. vali 2bare bad az chand sal ke didi baz hich gohi nashodi chi?
faghat ye seri khatere az oon rooza dario bassss

lili گفت...

migam ye soale kheili jedi .. shoma lan dary tarahi dakhelio kharej az iran mikhuni na ?age javab bedi mamnoon misham ..

Don Té گفت...

نه لي‌لي. ايرانم.‏

MaaH گفت...
این نظر توسط نویسنده حذف شده است.
lili گفت...

hum che khub .. man ham delam mikhad bekhunam .. .. koja mikhuni?
konkoor ghaboo lshodi?

Don Té گفت...

نه كنكور نمي‌خواد. دارم دوره‌شو تو جهاد دانشگاهي مي‌گذرونم.‏

lili گفت...

bad madrakam midan ?ke betooni edame bedi?

lili گفت...

sharet dareh ?

Don Té گفت...

آره. هم مدركش تو ايران معتبره (وزارت كار تأييد مي‌كنه) هم مي‌توني نمره‌هاتو ترجمه كني خارج ادامه‌ش بدي.‏
شرايط منظورته؟ نه شرايط خاصي نداره. فقط حداقل بايد ديپلم داشته باشي. مياي ثبت‌نام مي‌كني.‏

lili گفت...

بعد دورش چند ساله است ؟

Don Té گفت...

فكر كنم اطلاعاتي كه مي‌خواي رو اينجا پيدا كني :

http://www.jtt.ir/default.aspx?id=161

lili گفت...

خیلی مرسی..
تو سایت جهاد دانشگاهی چیزی پیدا نکردم
ممنون
از راهنمایی
موفق باشی

ناشناس گفت...

چقدر نوشتید؟
بعضی نوشته ها هر چقدر هم طولانی باشن کشش داره که آدم بره سراغشون و بخونتشون :)
چقدر خوبه که بعد کلی کارای مختلف، چیزی که دوست دارین رو پیدا کردین و رفتین سراغش. اتفاقی که خیلی نادره. یعنی توی دور و بری هام کسی رو پیدا نمیکنم که این همه پشتکار داشته باشه و مصمم باشه.
یه عالمه آرزوهای خوب خوب براتون میکنم.
خوندن این پست، یه روحیه ی مضاعف هم تزریق میکرد حتی. که ببین چی کارا میشه کرد. که ببین و برو دنبال چیزی که دوسش داری :)

Don Té گفت...

مرسي خيال‌ سبز :)

مامان سوسكي گفت...

مي دوني چرا ؟ براي اينكه مسوليت پذير نيستي، تعهد نداري، تو نسبت به من تعهد داري. ولي سرت گرمه طراحي كردنته.من چيكار كردم مگه؟ چه بدي كردم به تو؟ چرا منو منتظر ميزاري؟ اينقدر خودخواه نباش، به فكر من هم باش.اوون كربن لعنتي رو بزار كنار بيا اينجا تايپ كن، نمي خوام واسم كد بنويسي مي خوام واسم بنويسي. آخه تو اين دنيا كه گه (ك كسره دار و گ ضمه دار)همه جاشو گرفته چرا هفته اي 3-4 بار به مدت 3 ماه بيام اينجا و چشمم به عمر بعد از مرگت بخوره و نا اميد بشم و ديگه سر نزنم به اين دنياي گه گرفته تو. چرا 1 ماه بگذره از نوشتنت و من بخونمش؟ 1 ماه عقب افتادم از بقيه خوانندگان:(

Don Té گفت...

مامان سوسكي عزيز

اولاً مرسي كه اينقدر به اينجا سر مي‌زني كه نوشته‌هاي منو بخوني و متأسفم اگه براي نوشته‌ي تازه اومدي اينجا و نبود.‏ اون توضيح كوتاه هم كه زير اسم وبلاگم دادم براي كساني مثل توئه.‏
باور كن خودم هم دلم مي خواد زود به زود بنويسم، ولي مشغوليت‌هاي ذهني زياد نمي‌ذاره راحت هرچي تو ذهنمه رو بنويسم :(
فكر مي‌كنم اگر از گوگل‌ريدر استفاده كني راحت‌تر باشي. نه فقط در مورد اين وبلاگ، كلاً مي‌گم. هر وقت پست جديدي نوشته شد خودش خبرت مي‌كنه و لازم نيست هي بياي سر بزني و نااميد بشي :)

مامان سوسكي گله مند گفت...

امان از دست اين مشغوليت هاي ذهني زياد كه نوشتن جزئي از اونا نيست

در ضمن مگه آدم بايد هر چي تو ذهنش هست رو بياره رو كاغذ؟! اونوقت سنگ رو سنگ بند نميشه;)